Η ελληνική μας γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που έχει την υψηλότερη επικοινωνιακή εμβέλεια καθώς μπορεί να ονοματίσει το κάθε τι από το σύμπαν κόσμος μέχρι και τον κόκκο άμμου και να το κάνει αυτό με απόλυτη ακρίβεια.
Την ακρίβεια αυτήν την επιτυγχάνει καθώς η κάθε ονομασία οφείλει την ύπαρξη της σε μία λέξη που ονομάζεται ρίζα, η οποία ρίζα συνθέτει την ονομασία που δίνουμε σε κάτι του οποίου το όνομα συνοδεύεται από την ετυμολογία και την σημασία του.
Για παράδειγμα η ονομασία πιρούνι που είναι σκεύος σερβιρίσματος με λαβή και αιχμές για την λήψη στερεού φαγητού, προέρχεται από το ρήμα πείρω που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.
Η ελληνική μας γλώσσα έχει κανόνες οι οποίοι μας βοηθούν να αποδίδουμε την κάθε λέξη σωστά τόσο στον προφορικό όσο και στον γραπτό λόγο. Ειδικά στον γραπτό λόγο με βάση την ρίζα της κάθε λέξης μας μαθαίνει και να γράφουμε ορθά όπως για παράδειγμα εάν πάρουμε πάλι την παραπάνω λέξη το πιρούνι είναι προφανές ότι γράφεται με -ει και όχι με -ι όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα και ο λόγος είναι ότι το πειρούνι προέρχεται από το ρήμα πείρω που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ άρα στη σύνθεση το ρήμα θα έπρεπε να μένει αναλλοίωτο.
Στην ελληνική μας γλώσσα η κάθε λέξη έχει την δική της έννοια την δική της ετυμολογία όπως είπαμε παραπάνω και δεν χρειάζεται να ορίσουμε εμείς την σημασία της. Το μεγαλύτερο όμως προτέρημα της που δεν το έχει καμία άλλη γλώσσα παγκοσμίως είναι ότι οι ελληνικές λέξεις μπορούν να προσδιορίζουν με ακρίβεια και τις ιδιότητες σε αυτό που ονοματίζουν, όπως για παράδειγμα η λέξη Αστήρ η οποία μας δηλώνει το ουράνιο σώμα (αστέρι). Στην ανάλυση και στην ετυμολογία της λέξεως Αστήρ μας δηλώνει και την ιδιότητα του ουράνιου αυτού σώματος που είναι η συνεχόμενη κίνησή του, καθώς Α – στήρ, το -Α εδώ δηλώνει έλλειψη και το -στήρ το οποίο προέρχεται από την λέξη ίστημι σημαίνει στέκομαι. Άρα Αστήρ είναι το σώμα που στερείται την στασιμότητα, άρα κινείται συνεχώς. Στις υπόλοιπες γλώσσες δεν υπάρχει ετυμολογία αλλά η κάθε λέξη έχει την σημασία της μετά από συμφωνία των ανθρώπων που την χρησιμοποιούν ορίζοντας την σημασία της.
Η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη παγκοσμίως που έχει μουσικότητα στην εκφορά της. Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα είχε το όνομα αυδή. Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία καθώς προέρχεται από το ρήμα άδω που σημαίνει τραγουδώ.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες για νότες χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του ελληνικού μας αλφαβήτου. Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες μας προφυλάσσουν από την παραφωνία, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες.
Η ελληνική μας γλώσσα είναι αυτόφωτη. Είναι πλέον ευρέως γνωστό ότι οι Ευρωπαϊκές γλώσσες έχουν τις ρίζες τους στα Λατινικά. Σήμερα έχει πλέον αποδειχθεί ότι τα ίδια τα Λατινικά έχουν βασιστεί πάνω στα Ελληνικά. Οι Ρωμαίοι πήραν αυτούσιο και απαράλλακτο το Χαλκιδικό αλφάβητο. Πριν ο Κικέρων, ο δημιουργός ουσιαστικά της Λατινικής γλώσσας, έρθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει, οι Ρωμαίοι είχαν μερικές εκατοντάδες μόνο λέξεις με αγροτικό, οικογενειακό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Όταν επέστρεψε στην Ρώμη, πήρε μαζί του κάποιες χιλιάδες Ελληνικές λέξεις δηλωτικές πολιτισμού και ένα κλειδί με το οποίο πολλαπλασίασε την αξία και την σημασία τους. Το κλειδί αυτό ήταν οι προθέσεις.
Η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα η οποία είναι πραγματικά αυτόφωτη χωρίς να εξαρτάται από καμία άλλη και η μεγαλύτερη απόδειξη όλων είναι όταν μιλήσουμε για τις σύγχρονες επιστήμες. Εκεί βέβαια αναγκάζονται όλοι οι λαοί να μιλήσουν ελληνικά διότι όπως είπαμε η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη που μπορεί να ονοματίσει το κάθε τι περιγράφοντας το με απόλυτη ακρίβεια. Έτσι οι μαθηματικοί, οι μηχανικοί, οι αστρονόμοι, οι φυσικοί, οι χημικοί και πλήθος επιστημόνων χρησιμοποιούν καθημερινά την Ελληνική μας γλώσσα καθώς αυτή είναι μέρος της καθημερινής τριβής με τις επιστήμες τους.
Ακολουθούν πίνακες με παραδείγματα, ονομασίες και στοιχεία