Γοργόνα – Μέδουσα Το ιερό σύμβολο των Ελλήνων και ένα αρχέγονο μυθικό πλάσμα

Μακριά στη Δύση καθώς μας λέει η Ελληνική Μυθολογία, πέρα από τον Ωκεανό, κατοικούσε ένα φοβερό τέρας, γεννημένο από τις θαλάσσιες θεότητες, τον Φόρκυ και την Κητώ. Το τέρας αυτό λεγόταν Γοργώ η Μέδουσα, ήταν θνητό και είχε δυο αθάνατες αδελφές: την Σθεννώ και την Ευρυάλη.

Η Γοργώ, που φορούσε πάντα κατάμαυρα ρούχα, είχε φτερά και μπορούσε να πετά γρήγορα στους αιθέρες. Το πρόσωπο της ήταν στρογγυλό και πάντοτε θυμωμένο. Το στόμα της ήταν ορθάνοιχτο και τα μάτια της γουρλωμένα. Είχε φίδια αντί για μαλλιά, τεράστια δόντια κάπρου, πλακουτσωτή μύτη και γλώσσα που πεταγόταν έξω.

Όποιος αντίκριζε το φριχτό αυτό πρόσωπο η συναντούσε το βλέμμα της πέτρωνε κυριολεκτικά από το φόβο. Τη Μέδουσα αποκεφάλισε ο Περσέας, με την βοήθεια της Αθηνάς και του Ερμή. Ακόμα και τότε όμως η όψη του κομμένου κεφαλιού ήταν αρκετή για να απολιθώσει εκείνον που θα το έβλεπε.

Η θεά Αθηνά, που σύμφωνα με ένα άλλο Μύθο σκότωσε την Γοργώ κατά την διάρκεια της Γιγαντομαχίας, βοήθησε τον Περσέα οδηγώντας τον πρώτα στην πόλη Δεικτήριο της Σάμου και δείχνοντας του σε απεικόνιση τις τρεις Γοργόνες, έτσι ώστε να ξεχωρίζει την Μέδουσα από τις αθάνατες αδελφές της.

Ύστερα τον προειδοποίησε να μην κοιτάξει ποτέ καταπρόσωπο τη Μέδουσα αλλά μόνο τον αντικατοπτρισμό και του χάρισε μια καλογυαλισμένη ασπίδα. Για το λόγο αυτό, μετά την επιστροφή του στη Σέριφο, ο Περσέας χάρισε το κεφάλι του τέρατος στην θεά της Γνώσης και της Σοφίας, την θεά Αθηνά η οποία το στερέωσε στην αιγίδα της.

Η μέδουσα συμβολίζει τον ξαφνικό, δυνατό φόβο που μας κάνει να πετρώνουμε στη θέση μας. Παρόμοια ψυχική κατάσταση είναι και η θνητή μας φύση που διαρκώς έχει μια διαρκής φοβία που παγώνει σαν πέτρα κάθε συναίσθημα, απολιθώνει την εσωτερική ζωή όπως ο φόβος του θανάτου. Με τον όρο «απολίθωση» μπορούμε λοιπόν, να περιγράψουμε μια ιδιαίτερη μορφή τρόμου, από τον οποίο κάποιος μεταβάλλεται σε στήλη άλατος, κατά μίαν έννοια σε πέτρα. Από την εμπειρία αυτή προέρχεται άλλωστε και η γνωστή φράση «πέτρωσε από τον φόβο του».

Οι προγονοί μας τιμούσαν την μέδουσα λόγω της ικανότητας που είχε βάζοντας την στην ασπίδα τους έτσι ώστε κατά μια έννοια να μεταφέρουν τον φόβο στον εχθρό.

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΣ