Οι Μοίρες

Οι Μοίρες είναι οι ποιο αινιγματικές αλλά και συνάμα άκρως απαραίτητες θέες για την ζωή του κάθε θνητού και αθάνατου όντος.

Ξεκινώντας από την θεογονία του Ησίοδου οι Μοίρες έχουν δυο θέσεις σε αυτό το τεράστιο και θεάρεστο δεντρικό σύστημα μας.

Από την μια είναι οι κόρες της νυκτός διότι φέρουν πάντα την αινιγματική παρουσία τους σε ολόκληρο το συμπάν κόσμος πριν ακόμη δημιουργηθεί το παν, ενώ από την άλλη είναι γόνος του συμπαντικού νου θεού Δία Ζεύς και τής προσωποποίησης της δικαιοσύνης της θέας θέμιδας.

Οι Μοίρες λοιπόν είχαν και έχουν τον ποιο σημαντικό ρολό σε αυτό που αποκαλούμε ύπαρξη, δημιουργία, εξέλιξη. Καθόριζαν το πεπρωμένο του κάθε θνητού και αθάνατου όντος άρα και του κάθε ανθρώπου της κάθε αθάνατης ψυχής. Κατά την παράδοση ήταν τρεις. Ο Ησίοδος μας δίνει πρώτος τα ονόματά τους. Η πρώτη ονομαζόταν Κλωθώ, γιατί έκλωθε το νήμα της ζωής των ανθρώπων. Η δεύτερη ήταν η Λάχεσις. Ονομαζόταν έτσι γιατί αυτή διένειμε τα κακά ή τα καλά, τις αρετές ή τα ελαττώματα των ανθρώπων. Τρίτη Μοίρα ήταν η Άτροπος [α-τρόπος], που ονομάστηκε έτσι γιατί καθιστούσε τα πράγματα του ανθρώπινου βίου, αλλά και τα δώρα ή τα βάρη που έδιναν οι δύο προηγούμενες Μοίρες, αμετάβλητα. Η λέξη μοίρα προέρχεται από το αρχαίο ρήμα μερίζομαι [< μερισμός, μερίδιο], που σήμερα έχει την έννοια του μοιράζω. Συνεπώς η Μοίρα του ανθρώπου, κατά την αρχαία ελληνική Μυθολογία, είναι το μερίδιο, το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου.

Πέρα από την ομηρική Εποχή, κατά τον 4ο αιώνα, ξανασυναντάμε στον Πλάτωνα, στο έργο του, την Πολιτεία, τις τρεις Μοίρες. Ο δάσκαλος και φιλόσοφος μας Πλάτωνας τις ονομάζει κόρες της Ανάγκης. Το σχετικό κείμενο τις παρουσιάζει καθισμένες σε θρόνους, και την καθεμιά τους να φοράει λευκό χιτώνα και στεφάνι στο κεφάλι και να συνοδεύουν με τη φωνή τους την αρμονία που βασιλεύει στις ουράνιες σφαίρες δηλαδή στον κάθε πλανήτη που υπάρχει θνητή και αθάνατη ζωή.

Το πιο σημαντικό από όλα όσα θα πρέπει να γνωρίζουμε για τις 3 πολυαγαπημένες μου θέες τις μοίρες η Λάχεση, η Κλωθώ και η Άτροπος, κινούσαν το αδράχτι της Ανάγκης ψάλλοντας τα περασμένα, τα παρόντα και τα μέλλοντα. Με την φράση «Υπαίτιος είναι ο επιλέγων, ο κάθε θεός είναι αναίτιος» αναγγέλλουν στις ψυχές τη μοίρα τους, λέγοντάς τους ότι υπάρχουν πολλαπλές μορφές βίου, και ότι η κάθε ψυχή θα πρέπει μόνη της να διαλέξει το είδος βίου που έμελλε να ξαναζήσει. Αφού οι ψυχές έκαναν την επιλογή τους με διάφορα κριτήρια, πορεύονταν προς την πεδιάδα της λήθης (λησμονιάς) και φτάνοντας στης Λήθης το ποτάμι, τον Aμέλητα, έπιναν το νερό της λησμονιάς για να ξεχάσουν όσα έζησαν στον άλλο κόσμο. Τότε έπεφταν σε ύπνο βαθύ και εκσφενίζονταν από τον κάτω κόσμο στη γη, όπου άρχιζαν τη νέα τους ενσαρκωμένη ζωή.

Κλείνοντας θέλω να μοιραστώ μαζί σας έναν πολύ όμορφο και άκρος διδακτικό μύθο, τον μύθο του Μελέαγρου που δείχνει πόσο σημαντικό ρόλο έπαιζαν οι Μοίρες στην γέννηση και τον θάνατο των ανθρώπων.

Κάποτε μια γυναίκα θέλησε να μάθει την τύχη του νεογέννητου μωρού της. Αφού κρύφτηκε περιμένοντας την άφιξη των Μοιρών για να αποφασίσουν την μοίρα του γιού της, άκουσε από την Κλωθώ πως θα γίνει όμορφο και από τη Λάχεση πως θα γίνει δυνατό.

Η Άτροπος όμως, φώναξε πως το παιδί πρόκειται να πεθάνει σε λίγο και δείχνοντας ένα πυρωμένο ξύλο στο τζάκι, είπε πως αυτό θα συμβεί μόλις το δαυλί καεί.

Αφού έφυγαν οι Μοίρες από την κάμαρα, η μητέρα άρπαξε το μισό καμένο ξύλο και αφού το έσβησε, το έβαλε βαθιά μέσα σε μια κασέλα, κρατώντας για χρόνια κρυφό το μυστικό της ζωής του γιου της κι εκείνος μεγάλωνε κι ομόρφαινε.

Μία μέρα, πηγαίνοντας για κυνήγι μαζί με τον αδερφό της μητέρας του, μάλωσαν για τη μοιρασιά και πάνω στο θυμό του τον σκότωσε.

Όταν εκείνη το έμαθε, έτρεξε αμέσως στην κασέλα, έβγαλε το δαυλί και το έριξε στη φωτιά. Μόλις κάηκε εντελώς, ο γιος της άφησε την τελευταία του πνοή με αποτέλεσμα να αποδειχθεί ότι η μοίρα του ήταν γραμμένη. Ότι και αν συμβαίνει στην ζωή είναι ένα μεγάλο μάθημα για τον κάθε έναν από εμάς. Κάθε τι που αντιμετωπίζουμε θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα. Πρέπει μέσα από την διαδικασία αυτήν να βγούμε νικητές έτσι ώστε να χριστεί η αθάνατη ψυχή μας από τα πεπραγμένα στην ενσαρκωμένη της ζωή ηρωική. ‘Αλλωστε όπως μας λέγει και ο μύθος των μοιρών η ψυχή μας είναι αυτήν που διαλέγει τον λαχνό της και επιλεγεί την σειρά των γεγονότων που δομούν την ενσαρκωμένη μας ζωή. Αγκαλιάστε την επιλογή σας λοιπόν και προσπαθήστε να αντιμετωπίσετε ότι σας συμβαίνει. Μην ξεχνάτε ότι εδώ είναι το σχολείο μας, ενώ η πραγματική ζωή είναι στα άστρα.