Η ταυτότητα των Ελλήνων

Ένας από τους σημαντικότερους μυητικούς μας λόγους (μύθους) της Ελληνικής Μυθολογίας, μας μεταφέρει στην περιοχή μας χιλιάδες χρόνια πριν (περίπου 11.000 χρόνια) στον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα . Ας αναφέρουμε συνοπτικά τι μας λέγει αυτός ο μύθος… Την εποχή που στη Φθία και τη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας στο βαθύ παρελθόν ο Θεός Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον δίκαιο βασιλέα Δευκαλίωνα και την γυναίκα του την Πύρρα. Ο Δευκαλίωνας λοιπόν μετά από την συμβουλή του Διός κατασκεύασε ένα πλοίο συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση και επιβιβάστηκε σε αυτό μαζί με την γυναίκα του. Αν και φοβισμένος ο Δευκαλίων για το μέλλον είχε την υπόσχεση του Θεού Δία ότι όταν ολοκληρωθεί η κάθαρση της διαφθοράς θα πραγματοποιούσε την πιο σημαντική επιθυμία του . Στο μεταξύ ο Δίας ανοίγει τους καταρράκτες του Ουρανού και το έδαφος της Ελλάδας γεμίζει με νερό, αποτέλεσμα οι άνθρωποι να χαθούν. Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα περιφέρονται από τα νερά μέσα στο πλοιάριο. Την δέκατη όμως ημέρα το πλοιάριο προσάραξε στο όρος Όρθρυς , κατά μια άλλη εκδοχή στον Παρνασσό.

Όταν οι βροχές σταμάτησαν και τα νερά υποχώρησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά κάνοντας θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτης των φυγάδων) ενώ ο Θεός Δίας έστειλε τον Ερμή για να τους υπενθυμίσει την υπόσχεση ,ότι θα πραγματοποιούσε την πρώτη τους επιθυμία. Η πρώτη ευχή λοιπόν του Δευκαλίωνα και της Πύρρας δεν ήταν άλλη από το να δώσει και πάλι ζωή ο Θεός Δίας στο ανθρώπινο γένος.

Η επιθυμία έγινε από τον Θεό Δία αμέσως αποδεκτή τηρώντας την υπόσχεση του δίνοντας χρησμό στον Θεό Ερμή να τον μεταφέρει στον τίμιο βασιλέα και την σύζυγο του. Ο χρησμός έλεγε : Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους (εδώ μητέρα είναι η μάνα γη και τα οστά της είναι οι λίθοι, οι πέτρες). Εκείνοι κατάλαβαν αμέσως την ερμηνεία του χρησμού και το έκαναν πράξη αρχίζοντας να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.

Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.

Ο Δευκαλίων και η Πύρρα απόκτησαν εκτός από τον Έλληνα, τον Αμφικτύωνα, τη Πρωτογένεια, τη Μελανθώ, τη Θυία (ή Αιθυία) και την Πανδώρα.

Ο πρωτότοκος γιος τους ο Έλλην έγινε γενάρχης των Ελλήνων.

Ο Αμφικτύων, κυβέρνησε την Αθήνα μετά τον Κραναό. Ο ίδιος ο Δευκαλίων, έγινε ο βασιλιάς της Φθίας και της Θεσσαλίας.

Ο γενάρχης των Ελλήνων ο Έλλην γέννησε με την Ορσυίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.

Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ’ αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του ονομάστηκαν Δωριείς και εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.

Ο Αμφικτύων ήταν ο πατέρας του Λοκρού, ο οποίος ίδρυσε την Λοκρίδα.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έγινε γύρω στο 9600 Π.Μ.Χ την εποχή στην οποία βυθίσθηκε και η Ατλαντίδα.

Ο Όμηρος στα Έπη του, ιδιαίτερα στην Ιλιάδα, αναφέρει ότι οι Έλληνες που πήραν μέρος στον πόλεμο εναντίον της Τροίας ήταν από τρία διαφορετικά φύλα, Αχαιοί, Δαναοί και Αργείοι, διότι εκείνη την εποχή δεν είχαν τη σημερινή κοινή ονομασία. Το όνομα «Έλληνες», στα ομηρικά χρόνια αντιστοιχούσε μόνο σ’ ένα ελληνικό φύλο το οποίο κατοικούσε στην περιοχή της Φθίας και της Θεσσαλίας και είχε ως βασιλιά του τον Αχιλλέα, γιο του Πηλέα. Οι Έλληνες αυτοί, είναι πιο γνωστοί σε μας με το όνομα Μυρμιδόνες.

Ο Αριστοτέλης, στο έργο του «ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΑ», ορίζει τη Δωδώνη ως αρχική πατρίδα των Ελλήνων. Μάλιστα, αναφέρει και έναν κατακλυσμό (τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα), που έγινε τα πανάρχαια χρόνια μεταξύ Δωδώνης και Αχελώου ποταμού και αποκαλεί αυτή τη γη ως κατοικία των Σελλών που καλούνται Γραικοί και τώρα Έλληνες («πρώτον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες»). Ονομάστηκαν δε Γραικοί από τον ήρωα Γραικό, που ήταν γιος του Δία και της Πανδώρας.

Ο Ησίοδος, που είναι λίγο νεότερος από τον Όμηρο, μας πληροφορεί πως ο Πελασγικός λαός ζούσε αρχικά στην περιοχή της Αρκαδίας και είχε ως γενάρχη του και βασιλιά τον Πελασγό, που ήταν και αυτός αυτόχθων και πρώτος κάτοικος της Αρκαδίας. Σύμφωνα με το μύθο, ο Πελασγός, γιος του Δία, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αναδύθηκε από τη Γη και έγινε έτσι γενάρχης των ανθρώπων.

Ο Ηρόδοτος και ο Στράβων γράφουν πως οι Πελασγοί ήταν αυτόχθονες και δεν μετακινήθηκαν ποτέ. Ο τραγικός μας ποιητής Αισχύλος αναφέρει για ένα πανάρχαιο Πελασγικό κράτος με πρωτεύουσα το Άργος, όπου απλωνόταν μέχρι τη Μακεδονία και την Ήπειρο. Ο Θουκυδίδης υποστηρίζει ότι οι κάτοικοι της Ελλάδος, Πελασγοί και Έλληνες, αποτελούν από αρχαιοτάτων χρόνων ένα Έθνος. Άλλες πηγές θεωρούν τους Πελασγούς ως ένα προελληνικό ισχυρό φύλο.

Ο Παυσανίας αναφέρει ότι όταν βασίλευε στην Αρκαδία ο Πελασγός, όλη η Πελοπόννησος λεγόταν Πελασγία.

Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς αναφέρονται στους Πελασγούς ως συγγενικό φύλο με τους Ίωνες, τους Αχαιούς, τους Αιολείς και τους Δωριείς.

Πελασγική είναι και η καταγωγή των ονομάτων των θεών του Ολύμπου, εκτός από το όνομα του Ποσειδώνα. Αρά το συμπέρασμα είναι ότι μέσα από τον μυητικό λόγο οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι και σοφοί μας δίνουν το γενεαλογικό μας δέντρο με τέτοιον τρόπο ώστε να το θυμόμαστε όσα χρονιά και αν περάσουν.