Η μέτρηση του χρόνου στην αρχαία μας Ελλάδα

Ο κόσμος σιγουρά δεν δημιουργήθηκε αλλά ούτε και έκανε μια αρχή πριν 2000 χρονιά.

Ας δούμε λοιπόν με βάση τα αρχαιολογικά ευρήματα ποιο έτος θα έπρεπε και πρέπει να αναγράφουμε στην ημερομηνία μας.

Ξεκινούμε από το 9.500 πριν μηδενιστεί ο χρόνος όπου σύμφωνα με τον Πλάτωνα ήταν το χρονικό σημείο βυθίσεως της Ατλαντίδος.

Στην θέση της Μεσογείου εκείνη την εποχή υπήρχε Στερεά γη, η Ήπειρος Αιγηίς. Η Αιγηίς έπαυσε να υπάρχει διότι καλύφθηκε από μεγάλες υδάτινες μάζες . Στον βυθό της η Μεσόγειος (άλλοτε μέση γης) πλέον θάλασσα καλύπτει αρχαιότατες ελληνικές πόλεις, που ερευνήθηκαν ανακαλύφθηκαν από ομάδες δυτών και αρχαιολόγων. Τα κτίσματα και τα γλυπτά αυτών των υποβρύχιων ελληνικών πόλεων ανήκουν στην περίοδο 9000 χρόνια πριν μηδενιστεί η χρονολογία μας, επιβεβαιώνοντας ότι στα αρχέγονα χρονιά οι αρχέγονοι προγονοί μας τους οποίους αναφέρει πολλές φορές ο Σωκράτης στα πλατωνικά κείμενα κατοικούσαν εκεί.

Μετά την Βύθιση της Αιγίδος εμφανίζεται μεταξύ των επιζώντων το Πελασγικό ελληνικό φύλο.

(Για τους Πελασγούς στη μυθολογία και την ιστορία, έχουν γράψει πολλοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς όπως ο Ησίοδος, ο Όμηρος, ο Έφορος, ο Στράβων, ο Ηρόδοτος, ο Παυσανίας, ο Θουκυδίδης, ο Ευριπίδης, ο Αισχύλος, και ο Πλάτων).

Με το πέρασμα των αιώνων έχουμε τους Μινωίτες οι οποίοι με βάση τα ευρήματα δημιούργησαν έναν αξιοθαύμαστο πολιτισμό περίπου το 1900 πριν μηδενιστεί ο χρόνος ενώ αρχαιολογικά η ανοικοδόμηση της πόλης της Κνωσού και άλλων περίπου 100 πόλεων με βάση την μελέτη των ευρημάτων μας επιβεβαιώνει την χρονική αυτήν περίοδο.

Το 1600 πριν μηδενιστεί η χρονολόγηση έχουμε την ακμή του Μυκηναϊκού πολιτισμού, και ακολουθήσαν η γεωμετρική εποχή, η αρχαϊκή εποχή και η κλασική εποχή.

Άρα αν πάρουμε ως αφετηρία μια από τις πιο παλαιότερες αναφορές και ανακαλύψεις αρχαιολογικών ευρημάτων τότε το 2020 ως χρονολογία απλά δεν ισχύει.

Πως μετρούσαν τον χρόνο οι αρχαίοι Έλληνες πρόγονοι μας

Οι αρχαίοι μας προγονοί μετρούσαν το έτος με βάση τις ολυμπιάδες, ενώ το έτος είχε 12 μήνες όπως και σήμερα.

Η αρχή του έτους ήταν μεταξύ της αλλαγής των εποχών χειμώνα-άνοιξης, εκτός από το Αττικό Ημερολόγιο, στο οποίο το έτος άρχιζε μετά το Θερινό Ηλιοστάσιο.

Κάθε μήνας ήταν αφιερωμένος σε έναν ή δύο από τους δώδεκα Ολύμπιους θεούς.

Ο μήνας των αρχαίων Ελλήνων αρχίζει κατά την εμφάνιση της σελήνης στον ουρανό, που αποκαλείται Νέα Σελήνη και διαρκεί όσο διαρκεί μια ολοκληρωμένη πορεία του φωτός της σελήνης.

Το νέο έτος για τους αρχαίους Αθηναίους αρχίζει την 1η Εκατομβαιώνος που πάντοτε πρέπει να πέσει μετά το θερινό ηλιοστάσιο. Γι’ αυτό κάθε δύο ή τρία χρόνια προστίθετο ο μήνας Β’ Ποσειδεών.

Η ημέρα για τους αρχαίους Έλληνες προγονούς μας άρχιζε κατά την δύση του ηλίου και όχι όπως σήμερα, τα μεσάνυχτα.

Ο πλέον τιμημένος θεός ήταν ο Απόλλωνας (πέντε από τους δώδεκα μήνες αφιερωμένοι σε αυτόν) και ακολουθούσε η αδελφή του Άρτεμις (με τρεις μήνες – επτά και οι δύο μαζί).

Ο Δίας είχε δύο μήνες, τον ένα μαζί με την Ήρα, ενώ από έναν είχαν οι Ποσειδώνας, Διόνυσος και Αθηνά.

Ενδεικτικά οι δώδεκα μήνες και οι αντιστοιχίες τους με τους σημερινούς μήνες, καθώς και ο θεός στον οποίο είναι αφιερωμένοι αναφέρονται παρακάτω ενώ πρέπει να αναφέρουμε ότι οι ημερομηνίες αλλάζουν με τη Νέα Σελήνη:

Εκατομβαιών (30 ημέρες) 16/17 Ιουλίου – 14/15 Αυγούστου Απόλλων.

Μεταγειτνιών (30 ημέρες) 15/16 Αυγούστου – 13/14 Σεπτεμβρίου Απόλλων.

Βοηδρομιών (29 ημέρες) 14/15 Σεπτεμβρίου – 12/13 Οκτωβρίου Απόλλων.

Πυανεψιών (30 ημέρες) 13/14 Οκτωβρίου – 11/11 Νοεμβρίου Απόλλων.

Μαιμακτηριών (29 ημέρες) 12/13 Νοεμβρίου – 11/12 Δεκεμβρίου Δίας.

Ποσειδεών (29 ημέρες) 12/13 Δεκεμβρίου – 09/10 Ιανουαρίου Ποσειδών.

Γαμηλιών (30 ημέρες) 10/11 Ιανουαρίου – 08/09 Φεβρουαρίου Δίας και Ήρα.

Ανθεστηριών (29 ημέρες) 09/10 Φεβρουαρίου – 08/09 Μαρτίου Διόνυσος.

Ελαφηβολιών (30 ημέρες) 09/10 Μαρτίου – 07/08 Απριλίου Άρτεμις.

Μουνιχιών (29 ημέρες) 08/09 Απριλίου – 06/07 Μαΐου Άρτεμις.

Θαργηλιών (29 ημέρες) 07/08 Μαΐου – 04/05 Ιουνίου Άρτεμις και Απόλλων.

Σκιροφοριών (30 ημέρες) 05/06 Ιουνίου – 04/05 Ιουλίου Αθηνά.

Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι οι ημερομηνίες είναι έτσι αφού η νέα χρονιά ξεκινά με το μήνα των Εκατομβών.

Η πρώτη ημέρα κάθε μήνα ονομαζόταν «νουμηνία» και ήταν αφιερωμένη στον Απόλλωνα. Συμπίπτει με την πρώτη όψη της Νέας Ημισελήνου, την πρώτη εμφάνισή της δηλαδή στον ουρανό, όπως ρητά αναφέρει ο Ησίοδος. Κάθε 2-3 χρόνια προστίθετο ένας εμβόλιμος μήνας, ο Ποσειδεών, ώστε η πρώτη ημέρα κάθε μήνα να συμπίπτει πάντοτε με την εμφάνιση της Σελήνης στον ουρανό. Αυτή καλούνταν Νέα Σελήνη. Στην Αθήνα η πρώτη μέρα του μήνα ονομαζόταν άνοδος, ίσως γιατί η λιτανεία των γυναικών ανέβαινε στο ιερό που βρισκόταν ψηλότερα, κοντά στη Πνύκα, όπου γινόταν η σύναξη της Εκκλησίας του Δήμου. Εκτός από άλλα διάφορα ιερά αντικείμενα για τη λατρεία, έφερναν μαζί τους και μικρά γουρουνόπουλα.

Τις υπόλοιπες ημέρες τις ονόμαζαν ως εξής:

Τις δέκα ημέρες της πρώτης δεκάδας τις ονόμαζαν 1η, 2η, 3η, κλπ. ισταμένου ή αρχομένου.

Τις επόμενες δέκα ημέρες τις ονόμαζαν 1η, 2η, 3η, κλπ. μεσούντος ή επί δεκάδι την δέκατη μέρα της δεύτερης δεκάδας την ονόμαζαν «εικάδα», δηλαδή εικοστή του μηνός.

Τις τελευταίες δέκα ή εννέα ημέρες του μήνα τις ονόμαζαν 1η, 2η, 3η, κλπ. επί εικάδη. Επίσης τις μέρες της τρίτης δεκάδας τις μετρούσαν και αντίθετα, δηλαδή την 21η του μηνός την έλεγαν και δεκάτη ή ενάτη φθίνοντος ή απιόντος, κλπ. ανάλογα αν ο μήνας ήτα πλήρης (30 ημέρες) ή κοίλος (29 ημέρες).